Skąd się wziął mit o wielkim bogactwie przodków?

[Fronczak Waldemar]

Adamie, to oczywiste, że chodzi o "Ziemię obiecaną"
Ale ze mnie
Pikanterii temu przejęzyczeniu dodaje fakt, że mój dziadek był swego rodzaju konsultantem przy kręceniu tego filmu w Łodzi

Co do pkt. 2, to właśnie ten "ocenzurowany" przypadek miałem na myśli

[SylwiaS]

Jesli jednak nie mylą pojęć, to oznacza, że poszukują wśród swoich przodków nie tylko szlachty, ale także osób piastujących wysokie godności, a przecież w większości przypadków fakt sprawowania przez przodka funkcji wojewody, miecznika, starosty, łowczego etc. byłby znany z przekazów i tradycji rodzinnych. Trudno sobie wyobrazić by potomkowie wojskiego czy podkomorzego w ciągu 200 lat zapomnieli o chlubnej przeszłości i obrócili się w niepiśmienne chłopy.

U mnie nie było rodzinnej legendy, wiadomo było, że dziadek i pradziadek byli mieszczanami, rzemieślnikami. A jednak, gdy zaczęłam badać genealogię rodziny i metryki, to okazało się, że historia wygląda jak właśnie z takiej legendy. Przodek z pierwszej połowy dziewiętnastego wieku okazał się być nieślubnym synem szlachcianki, który ożenił się również z dziewczyną szlacheckiego pochodzenia (zubożałą) i wszedł w stan mieszczański. Przodkowie tego nieślubnego byli w aktach tytułowani "generosus", czyli szlachetnie urodzony i piastowali urzędy ziemskie. Nikt z mojej rodziny o tym nie wiedział, byli zdziwieni i chyba nawet niedowierzali. Ojciec na wieść, że ma szlacheckie korzenie prychnął lekceważąco, że "jakie to ma dzisiaj znaczenie" i na tym się skończyło

[Bozenna]

Sylwia,
Masz madrego ojca.
Szlacheckie pochodzenie fascynuje Polakow od pokolen.
Legendy sa sympatyczne, ale czesto powstaja z niewiedzy.
Wypelniaja pustke w historii naszych przodkow, a przekazy rodzinne staja sie coraz barwniejsze z pokolenia na pokolenie.
Nasza rola, genealogow amatorow, to odnalezienie prawdy historycznej.
Serdecznie pozdrawiam,
Bozenna

[domislaw]

To ja dorzucę swoje dwie opowieści. Jedna się potwierdziła, a druga na potwierdzenie wciąż czeka, ale wydaje mi się, że marne są szanse aby się uwierzytelniła...

Kiedy zaczynałem swoją przygodę z genealogią żyła jeszcze naonczas nestorka mojej rodziny. Ciocia posiadała dosyć rozległą wiedzą na temat wzajemnych powiązań, relacji czy też uczestniczeniu poszczególnych familiantów w różnych wydarzeniach historycznych.

Zapytawszy ją o ewentualne szlacheckie korzenie naszej rodziny, rzekła: "jak mogli być szlachtą skoro żyli w ogromnej biedzie". Argumentacja o wielu zubożałych szlacheckich rodzinach Ciocia skwitowała stwierdzeniem: "Gdyby mieli herb to ojciec coś by o tym wspominał, a on nie mówił nic na ten temat".

Jakiś czas później kwerendy w USC, archiwach państwowym oraz parafialnych potwierdziły nobilesów. A jest to o tyle ciekawe, iż pokazuje, że ludzie nie posiadający wiedzy historycznej bardzo często
łączą kwestie wywodzenia się z tzw. wyższych sfer z posiadaniem dużych zasobów materialnych - co jak wiadomo nie zawsze szło w parze.

Opowieść numer 2 to już prawdziwy rarytas

Mój Pradziadek, Adolf Dmochowski był stolarzem - fakt niezaprzeczalny, gdyż kilkukrotnie potwierdzony w metrykach oraz na podstawie przekazów, również od dalszych członków rodziny.
Zdaniem wspomnianej w poprzedniej historii Cioci jej ojciec (a mój Pradziadek) posiadał w Warszawie duży warsztat stolarski i zatrudniał własnych pracowników - specjalizował się w posadzkarstwie. Pewnego razu dostał podobno zlecenie na wykonanie i ułożenie posadzki w Pałacu Zimowym w Sankt Petersburgu (Ciocia powtarzała to kilkukrotnie bo myślałem, że chyba źle słyszę . Za wykonaną pracę został ponoć sowicie wynagrodzony, a pieniądze zdeponował w kasie oszczędnościowej. Pech chciał, że trafił na oszustów, którzy po jakimś czasie zniknęli z fortuną Pradziadka. Podobno prysneli do Wenecji, ale tam trop się urwał...

Póki co Zbieram się żeby napisać list do obecnych administratorów Pałacu w celu weryfikacji powyższej historii

Pozdrowienia,
Krzysiek