Opowieści i wspomnienia

[Iwona-Irena]

Waldek zaraz nas obsztorcuje ,że my tu takie rozmówki prowadzimy . Chociaż , jak do tej pory, mają one podłoże ściśle genealogiczne. Opowiastki o obyczajach, nowe pojęcia, przepisy.... To chyba nas ( włączam w to również naszą Monikę) rozgrzesza. Jedno spotkanie na łonie natury już za nami to i może faktycznie pora na następne. A i to okrężne oraz wyświęcenie kusi. Ale dalszą konwersację musimy juz przenieść chyba gdzieś indziej.

[Margolcia]

Oj, uśmiałam się z tego krochmalu. Podobną opowiastkę słyszałam, czy czytałam.. chyba. Tyle, że małżonek wrócił późno w nocy, spragniony wielce. Do garnka się przyssał, co na kuchni stał. Rosół wypił, mięsko sobie poobgryzał i spać poszedł. Rankiem słyszy: a ki diabeł mnie pomyje wychlał i ścierkę poszarpał? A żeby było genealogicznie - to to okrężne też ciekawy zwyczaj. A co się wtedy robiło? Coś typu dożynki?

[bernard123]

W garwolińskim w rejonie Wilgi na zakończenie sezonu wyprawiano Marcinki ,
na świętego Marcina - 11 XI.
Też się boję , Iwonko ale Waldek jest z nami .
Małgosiu , znam tę historię , w mojej zamiast ścierki występuje zmywak .
Z dożynkami ta impreza ma chyba mało wspólnego ,może tylko "dożynanie "się alkoholem .
Bernard

[Fronczak Waldemar]

Iwonko, nie mam nic przeciwko pogaduchom, przepisom i opowiadaniom, skoro dział pt. "Kawiarenka" sam wpakowałem na forum i sprowokowałem kilka podobnych wątków

[Fronczak Waldemar]

Małgoniu, w staropolszczyźnie ucztę dożynkową zwano właśnie "okrężne". Tak stoi przynajmniej w Słowniku etymologicznym języka polskiego, Aleksandra Brucknera, Kraków 1938 r.
Mnie osobiście okrężne kojarzy się z pewnym doświadczeniem życiowym. Otóż wysłany byłem wraz ze starszymi chłopakami, aby z ziemnej piwnicy opodal leżącego gospodarstwa, donieść biesiadnikom kilka flaszek z bimbrem. Chłopaki "zorganizowali" jedną półlitrówkę i połeć słoniny. Na drugi dzień mieliśmy bal w polu, piekąc ziemniaki

[Alicja Surmacka]

Witajcie!
Czytam te Wasze opowieści i uśmiałam się do łez.
Szkoda, że mieszkam tak daleko bo chętnie bym się wprosiła na te okrężyny.
Alicja

[Margolcia]

Walduś, a ile roków sobie wtedy liczyłeś, a ihihihih A na polach właśnie łęty palą, ale by się popiekło ziemniaczków...

[Donata Pająk]

Teraz byśmy jakieś naleweczki przynieśli, a nie bimber.
Też mnie zaciekawiło, od kiedy zaczynałeś degustację mocnych trunków

A swoją drogą ten temat jest bardzo ciekawy, dlatego tu chętnie zaglądam.

[bernard123]

Tę historię opowiadał mojemu ojcu jego znajomy . Był to człowiek żyjący na skraju wsi
i to w znaczeniu terytorialnym i w pewnym ostracyzmie społecznym . W przerwach
pomiędzy piciem zajmował się drobnymi kradzieżami . On i jego rodzina żyli bardzo biednie.
Relacjonował wizytę u brata za Wisłą .
Zaprosił mnie brat na bimberek i potrawkę ze złapanej sarenki . Popiliśmy zdrowo
a kiedy byliśmy mocno wstawieni ,brat pogrzebał w rogu chałupy i wyciągnął skórę psa
To z niego jedliśmy mięsko-powiedział

Józiek – zwrócił się do mojego taty- jadłem w życiu różne rzeczy ale wtedy strasznie się
pochorowałem , bo po co ten pies był łaciaty.
Od tamtej pory już nigdy nie jadłem sarniny.


I istotnie w pewnym okresie pogłowie saren w okolicy wzrosło.
Bernard

[Margolcia]

O matko! i córko! Ale człowiek różne rzeczy je...

[bernard123]

Ano właśnie – jak mawiała moja polonistka -przykład te niedaleki poprzedniemu.
Byłem z kolegą na interwencji w sprawie bobrów w jednej w nad pilickich wiosek .
Szkody szalone : ścięte drzewa owocowe , rozkopane groble a zwierzaki bezczelne
stały i pogryzając gałązki popatrywały w naszą stronę .
Gromada rolników protestowała – awantura szalona.
Tłumaczyłem procedury , zwierzęta pod ochroną państwową , odszkodowanie u wojewody
zrozumienia żadnego -nasza krzywda .
Kolega -leśnik i myśliwy – wyjaśnia , jak który bardzo w szkodę włazi, to pogonić.
Ja według starego przysłowia -ripostuję –i na kiełbasy !
-Świetne są -stwierdza kumpel.
A nadaje się to na kiełbasy – zapytuję kolegę - jeszcze nie jadłem.
-On poklepując mnie po ramieniu , mówi -Jadłeś , jadłeś .
Przypomniałem natychmiast sobie zdarzenie jak częstował mnie świetną kiełbasą...
Bernard

[Grazyna Kozlowska]

Witam! "Wpadlam" niemal przypadkiem na ten watek, przeczytalam wszystko "jednym tchem", usmialam sie i... dowiedzialam wielu ciekawych rzeczy!
Panie Bernardzie, swietnie Pan pisze! Wyobrazam sobie, jaki efekt robia Pana gawedy!
"Kupuje" przepis na wino gronowe. A jakis przepis na naleweczke?
Ja mam rodzinny przepis na orzechowke...
Z niecierpliwoscia czekam na dalsze opowiesci. Pozdrawiam serdecznie!

[bernard123]

Wiktoria krzątała się po chałupie , zamieszała spyrki w rynience , coby topiły się dobrze
a to polepę pomiotła zagarniając śmieci pod popielnik . Na kominie cały czas trzymała
ogień , ciepło z kuchni biło i bulgotał buraczany barszcz . Świeżo go nastawiła , dla posilenia
synów i męża , których lada chwila powitać rada by była . Z niepokojem popatrzyła w okno ,
padało a śnieg powoli przechodził w deszcz.Rozejrzała się jeszcze raz po lichym domostwie .
Opuścili je parę lat temu , stare budowane jeszcze przez mężowego ojca- Piotra, popadało w ruinę
z braku gospodarza . Zamieszkali w nowym przestronnym domu , wystawionym na Kępie
Gruszczyńskiej . To wyspa na Wiśle o bardzo urodzajnej ziemi i wysokim brzegu .
Mąż kochał wodę i była to jego decyzja o przeniesieniu się na Kępę , na ziemię przodków .
Wiktoria bała się wody , sama wychowana “na lądzie” , czuła się bezpieczną z dala od
Wisły .Jeszcze po lodzie uciekła z synami z Kępy do Gruszczyna , następnego dnia rzeka połamała się i kra spłynęła . Marcin został w domu , prosiła , błagała by poszedł z nimi ale zawsze
uparty – odmówił .
Co parę godzin chłopaki biegali nad brzeg i “sprawdzali” Wisłę
a ostatnie doniesienia zaniepokoiły ją .Woda przybierała i pojawiły się coraz liczniejsze
nowe kry co świadczyło iż ruszył zator na przełomie Wisły za Puławami a tam ponoć
wody moc...
Nakazała synom po ojca popłynąć łodzią ale Marcin nie przypłynął z nimi ani za pierwszym
ani za drugim razem .Bała się o synów , wodniaki z nich pierwsze w okolicy lecz kra płynęła
już całą rzeką a i wody było coraz więcej . Tu , na lądzie woda podchodziła pod stodoły ,
wyobraziła sobie , że tam na Kępie, być może już chałupy z pod wody nie widać.
Wysłała synów jeszcze raz ale już promem (łódź z płaskim dnem do przewożenia wozów
z końmi) dodając postronki i nakazując :
-Jak po dobroci do promu nie wsiądzie , to związać i siłą przywieźć .
Teraz oczekiwała ...
Z zapytaniem o Marcina przyszedł sąsiad Teodor , widząc że Wiktoria sama usiadł na lepce.
-Poczekam z wami - powiedział.
Wiktorii łzy zakręciły się w oczach , dotarło do niej , że znający Wisłę Teodor ,przyszedł ją
pocieszyć ...nie wierzy iż wrócą żywi...
-Teodorze ...-wyszeptała poprzez zaciśnięte wargi.
-Cichajcie , jeszcze nic straconego -głosem nie dającym nadziei powiedział Todor.
W odpowiedzi usłyszał szloch matki i żony , która straciła wszystkich.
Grozę sytuacji potęgowoły dzwięki uderzeń kry o drzewa za stodołą .
Nastała cisza...
Wtem rozległo się szczekanie psów , Wiktoria z nadzieją wybiegła przed chałupę .
Od strony stodoły pojawiły się cienie ludzkie , ile ich było i kto dojrzeć nie mogła ,
lampa naftowa niesiona przez człowieka na przedzie dawała zbyt mało światła.
Podeszli bliżej , poznała męża Marcina a za nim ...raz , dwa , trzy , cztery -synowie ...są wszyscy.
Całą gromadą weszli do chałupy .
-Ojca z komina my wzieli , jeno komin i dachu kawałek z pod wody widać było- odezwał się
syn Antek .
- Nic to , nic to , siadajcie do gorącego barszczu i kartofli , godać później będziemy -mówiła
Wiktoria podsuwając ławy do stołu -wy Todorze siadajcie z nami .
Jedli w milczeniu.
-Marcinie – zwrócił się Todor -a wiela tam w chałupie wody było ?
Marcin zły na całą sytuację i na własną głupotę , odburknął:
-W chałupie nie wiem , bo nie byłem ...a na strychu to była pod trzecią łatą ...

Ps.Marcin to ojciec Władysława - tego od zjedzonego krochmalu.

[Donata Pająk]

Witam.

Bardzo mi się podobają wszystkie Twoje opowieści.
Mogłabym tak czytać i czytać.
Lekkie pióro, proste, zrozumiałe zdanie.
Zwięźle, a jakże obrazowo.
Zbieram te wszystkie historyjki, sagi, opowiadania,
Twoje, Margolci i Ewuni.
Może rzeczywiście kiedyś wyjdzie książka:
"Zbiór utworów.....

[bernard123]

Donato , nie mnie obok tak wielkich osobistości stawać .
Dziękuję , bardzo dziękuję za dobre słowo , moja pisanina
jest własnym powrotem do dawnych chwil...
...chyba się starzeję i na wspominki zbiera mi się ...
Bernard